To jedno z moich zdjęć, któremu poszczęściło się zostać ilustracją do tekstu Marty Kwiecień, który niedawno został opublikowany w Extra.
| Do Ciebie: Nie, Ty nie rozumiesz. Ja nie chcę Twojego wybaczenia. Nie chcę Twojej aprobaty. Chcę Twojej prawdy. Twoich słów bezpośrednio do mnie. I nie udawaj, że nie wiesz. Bo wiesz, że to do Ciebie mówię. I nie udawaj, że nie widzisz, bo Ty przecież wszystko widzisz. Każdy kto mnie zna widzi, a Ty mnie znasz najlepiej. Daruj sobie dobrotliwy uśmiech i wyciągnięte ramiona. Sama się siebie wstydzę. Myśląc o koniecznej rozmowie i wyjaśnieniu nie chcę do Ciebie przychodzić. Co mam Ci tłumaczyć? Byłeś przy tym od początku. Od początku Ci mówiłam czego się boję. Prosiłam Cię, a Ty nic. Za każdym razem przychodziłam do Ciebie ze spuszczoną głową, jak pies, który zasikał dywan. Wiedziałam, że robię źle. Bez Ciebie nic nie mogłam. A Ty zawsze reagowałeś tak samo. Zawsze mi wybaczałeś, jakby to wystarczało do budowania świata na nowo. Nie wystarczało. Czekałam na znak. Na Twoje tupnięcie. Na karę. I nic. Czekałam na ból, żal, smutek, krzyk. Czekałam na trzęsienie ziemi, mały wulkan, nie zaliczone kolokwium, cokolwiek. Nic. Teraz udaję, że Cię nie widzę jak stoisz w drzwiach, jak patrzysz na mnie, jak wyciągasz ramiona, jak czekasz. Teraz Ty poczekaj. Ja czekałam na Ciebie. Aż mnie znajdziesz. Teraz sama Ciebie szukam. I szukam sposobu na to by wrócić. I nie chcę już musieć z Tobą rozmawiać. Chcę tylko zakopać żal i wstyd. I chcę spróbować jeszcze raz, z Tobą, ale żebyś wreszcie przestał udawać, że to wszystko jest niczym. Bo to jest zbyt wiele, by móc to nazwać „nic”. Niewykluczone, że do Ciebie przyjdę. Może już wkrótce, ale nie wiem, jak to zrobię. Jestem na Ciebie trochę zła. Może nawet wściekła. Ale w końcu to są święta. I może dla nas też zdarzy się jakiś mały cud.
(Marta Kwiecień)
Leżę pod kołdrą. Za oknem pada śnieg. Próbuję wyciągnąć rękę na zgodę, ale zimno... |
